Rysie w Tatrach
Niektóre źródła podają, że przed 1900 rokiem rysie zostały zupełnie wytępione na terenie Tatr. Po 1945 roku ponownie zaczęto obserwować ich występowanie o stronie polskiej, co zapewne miało związek z objęciem tego gatunku ochroną po II wojnie światowej. Bywały lata, kiedy ich liczba znów spadała, a nawet takie, kiedy nie zanotowano pojawienia się żadnych osobników. Sytuacja ustabilizowała się w drugiej połowie XX wieku. Obecnie co roku obserwuje się występowanie kilku par rysiów zarówno po stronie polskiej, jak i słowackiej.

Ryś jest największym w Europie drapieżnikiem z rodziny kotów. Obecnie w Tatrach tylko nieliczni mogli przekonać się naocznie o jego obecności. Powodem jest nie tylko jego bardzo mała liczebność w Tatrach, ale również tryb życia – rysie aktywne są głównie nocą (jedynie samice wychowujące swoje młode są aktywne za dnia). Funkcja, którą drapieżniki te odgrywają w ekosystemie, nie różni się od tej, którą pełnią wilki. Rysie pełnią rolę sanitarną, zabijając słabe i chore osobniki.

Sierść rysia jest żółtawego koloru, przetkana ciemnymi cętkami. Bardzo charakterystycznym elementem kojarzonym z tym gatunkiem są zaostrzone uszy, zakończone pędzelkami włosów. Ogon rysia jest dość krótki, poprzecznie pręgowany na czarno i zakończony akcentem również w tym kolorze. Ze względu na preferowanie kompleksów leśnych, ryś trzyma się głównie pięter reglowych. Nie jest to jednak regułą, gdyż czasem zdarza się, że zwierzę to przemieszcza się również wyżej.

Pożywienie rysi stanowią w większości dzikie ssaki kopytne. W Tatrach do menu złożonego z saren i jeleni dochodzi również symbol rejonu – kozica. Drobniejsze zwierzęta, takie jak zające, gryzonie i ptaki stanowią zdecydowanie mniejszą część zjadanego przez rysie pokarmu. Populacja rysi jest zorganizowana w sposób terytorialny, jej wielkość zmienia się w ciągu roku. Poszczególne osobniki mogą przemieszczać się na duże odległości, trudno więc stwierdzić ich liczebność osobno dla rejonów Tatr polskich i słowackich.