Suche Czuby

Czas przejścia: 6 h 30 min
Poziom trudności: łatwo


Suche Czuby to trzy turnie w grani głównej Tatr Zachodnich pomiędzy Suchym Wierchem Kondrackim a Goryczkową Czubą. Biegnie przez nie granica polsko-słowacka. Wycieczka granią Suchych Czub nie sprawia tru dności pod względem technicznym.

KUŹNICE
Wysokość: 1025 m n.p.m.

UWAGA! TYMCZASOWY BRAK MOŻLIWOŚCI DOJAZDU BUSEM DO KUŹNIC (OSTATNI PRZYSTANEK OK. KILOMETR DALEJ)

Kuźnice to jedno z najczęściej odwiedzanych miejsc w Tatrach – duże centrum turystyczne, położone w Dolinie Bystrej, na wysokości ponad 1000 m n.p.m., kojarzące się przede wszystkim z koleją linową na Kasprowy Wierch, która rozpoczyna tu swój bieg. Zanim jednak wybudowano tu w 1936 r. dolną stację tej kolejki, Kuźnice – dawniej nazywane „Hamrami” – były dużym ośrodkiem hutniczym – jednym z największych w XIX-wiecznej Galicji. Huta należała do węgierskiej rodziny Homolaczów, a jej okres świetności przypadał na pierwszą połową tamtego stulecia. Po upadku zakładów, w Kuźnicach nadal wiele się działo. Była tu szkoła, centrum uzdrowiskowe, istniały instytucje kulturalne. Niedawno, staraniami TPN-u, podjęto się rekonstrukcji historycznych zabudowań, które dziś można zwiedzać, w dodatku całkowicie bezpłatnie. Niewątpliwie jednak turystów przyciąga przede wszystkim najwyżej zainstalowana kolejka w Polsce. Wielogodzinne kolejki do kasy w sezonie pojawiają się w Kuźnicach tak często, że stały się już chyba nieodłącznym elementem tego miejsca. Podróż na szczyt podzielona jest na dwa etapy (przesiadka w rejonie Myślenickich Turni) i trwa 12 minut. Kuźnice to także duży węzeł szlaków. Można stąd udać się nie tylko na Kasprowy Wierch (przez Myślenickie Turnie lub Halę Gąsienicową), ale także na Giewont, Nosal czy też w rejon Ścieżki nad Reglami. Dojazd do Kuźnic (jeśli nie ma żadnego remontu na tam prowadzącej) zapewniają busy spod dworca w Zakopanem – zazwyczaj w cenie 4 zł. Nie ma możliwości dojazdu do Kuźnic samochodem. Należy go zostawić w rejonie Ronda im. Jana Pawła II.

Dalsza podróż --> na Kasprowy Wierch (3 h)

Zielony szlak wiedzie brukowaną drogą wzdłuż potoku Bystra przez wyłomiska, mijając następnie dwa progi na rzece. Idziemy równolegle do zazwyczaj suchego łożyska Kasprowego Potoku. Za nim rozciąga się Polana Kasprowa, gdzie znajduje się otwór Jaskini Kasprowej Niżnej: jej korytarze mają ponad 3000 m długości! Droga prowadzi dalej pomiędzy spiętrzeniami Myślenickich i Kasprowskich Turni. Zakosami wchodzimy na pierwsze z nich. Stamtąd z kolei zielony szlak wiedzie pełnym zakrętów skalnym chodnikiem. Po jakimś czasie osiągamy wysokość piętra kosodrzewiny. Powoli możemy podziwiać coraz rozleglejsze widoki na otoczenie Doliny Goryczkowej. Dość strome podejście prowadzi na szczyt po skałach. Wierzchołek osiągamy przy budynku obserwatorium meteorologicznego.

 

KASPROWY WIERCH
Wysokość: 1987 m n.p.m.

Kasprowy Wierch to jeden z symboli Tatr. Wznosząca się na wysokość 1987 m n.p.m. góra jest najczęściej odwiedzanym szczytem całego pasma – oczywiście głównie za sprawą kolei linowej, której wagoniki wywożą turystów niemal na sam szczyt. Kasprowy Wierch leży na głównej grani Tatr, w miejscu, w którym odchodzą także dwie inne: północna, w stronę Suchej Czuby i północno-wschodnia, w stronę Uhorcia Kasprowego. Góra dominuje nad trzema dolinami: Gąsienicową, Cichą, a także nad Doliną Bystrej. Nazwa „Kasprowy Wierch” pochodzi od imienia Kasper, które to rzekomo nosił jeden z właścicieli Hali Kasprowej, istniejącej niegdyś u stóp góry. Szczyt jest dosyć łatwo dostępny – także dla pieszych. Na przełomie lat 1935 i 1936 wybudowano tu kolej linową z Kuźnic, a zaraz po niej – Wysokogórskie Obserwatorium Meteorologiczne. Od tego czasu Kasprowy Wierch jest tłumnie odwiedzany. Zdecydowanie ten szczyt nie zalicza się do cichych i spokojnych miejsc. Górna stacja kolejki zlokalizowana jest nieco poniżej wierzchołka. Wewnątrz znajduje się małe centrum gastronomiczno-usługowe, w tym restauracja z panoramicznymi oknami. Po schodkach można wyjść na wierzchołek Kasprowego Wierchu i w okolicę budynku obserwatorium. Widok ze szczytu zapiera dech w piersiach. Szczególnie wspaniale prezentuje się stąd potężna Świnica. Spod stacji kolejki kamiennym chodnikiem dostajemy się na Suchą Przełęcz, gdzie rozchodzą się szlaki. Żółty prowadzi do schroniska „Murowaniec", a po słowackiej stronie – do Doliny Cichej (przejście otwarte od 16 czerwca do 30 października). Czerwony szlak w kierunku zachodnim wiedzie w stronę Kopy Kondrackiej, na wschód zaś ku Świnicy. Przy budynku obserwatorium rozpoczyna się również zielony szlak, prowadzący przez Myślenickie Turnie do Kuźnic.

Dalsza podróż --> na Przełęcz pod Kopą Kondracką (1 h 20 min)

Z Kasprowego Wierchu podążamy czerwonym szlakiem biegnącym wzdłuż granicy polsko-słowackiej w stronę Przełęczy pod Kopą Kondracką. Czeka nas przejście granią Suchych Czub. Trawersujemy południowe zbocza Pośredniego Wierchu Goryczkowego, po czym docieramy do Goryczkowej Przełęczy Świńskiej (1801 m n. p. m.). Podchodzimy grzbietem, mając sposobność podziwiać Dolinę Cichą i Kopy Liptowskie. Ścieżka omija od południowej strony masyw szczytowy Czuby Goryczkowej. Po około 45 minutach od opuszczenia Kasprowego Wierchu szlak, prowadząc po południowej stronie grani, obchodzi Suche Czuby Kondrackie. W 1907 roku wybitny kompozytor oraz narciarz, Mieczysław Karłowicz, sfotografował tu widmo Brockenu. Przechodzimy przez Suchą Przełęcz Kondracką, która oddziela Suche Czuby od Suchego Wierchu Kondrackiego i dalej kierujemy się granią. Od północnej strony omijamy szczyt Suchego Wierchu Kondrackiego.

 

PRZEŁĘCZ POD KOPĄ KONDRACKĄ
Wysokość: 1863 m n.p.m.

Przełęcz pod Kopą Kondracką to charakterystyczne miejsce, oddzielające Kopę Kondracką od Suchego Wierchu Kondrackiego i Dolinę Kondratową od Doliny Cichej. Przełęcz poprzecinana jest licznymi rowami tektonicznymi. Do 1925 r. istniał tu schron, postawiony przez Towarzystwo Tatrzańskie. W czasie II wojny światowej – ze względu na stosunkowo wygodną drogę – bardzo często na stronę słowacką przedzierali się tędy kurierzy tatrzańscy i uciekinierzy. Dziś schodzenie do Doliny Cichej jest zabronione.

Dalsza podróż --> do schroniska na Hali Kondratowej (1 h 10 min)

Zielone znaki prowadzą nas na Halę Kondratową. Z przełęczy można także udać się dalej, na wycieczkę przez Czerwone Wierchy.

 

SCHRONISKO PTTK NA HALI KONDRATOWEJ
Wysokość: 1333 m n.p.m.

Schronisko na Hali Kondratowej zlokalizowane jest na skraju Polany Kondratowej w Tatrach Zachodnich, pod południową ścianą Giewontu. Jest najmniejszym schroniskiem tatrzańskim. Towarzyszy mu otoczenie z niezwykłą panoramą (od Giewontu, przez Kopę i Suchy Wierch Kondracki, aż po Kasprowy Wierch). Turyści mogą spotkać się tu z dzikimi elementami natury: kozicami tatrzańskimi, lisami, jeleniami, zaś w okresie letnio-jesiennym nawet z niedźwiedziami.

Już na początku XIX w. Hala Kondratowa odwiedzana była przez turystów, którzy jako miejsca odpoczynku używali szałasów pasterskich. Jeszcze przed 1910 r. wzniesiono tu schron narciarski, który został zniszczony przez lawinę, lecz odbudowano w 1913 r. W 1933 r. na hali stanęło „dzikie” schronisko, zasponsorowane przez bogatych górali z Murzasichla. Spłonęło jednak podczas okupacji, a resztki budowli zostały zdemontowane przy budowie kolejnego schroniska. Obecny obiekt projektu Bogdana Laszczki został wzniesiony przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie (poprzednik PTTK) w latach 1946-1948. Dwa lata później powiększono go poprzez dobudowanie dodatkowego skrzydła.

W 1953 r. doszło do niebezpiecznego zdarzenia – z grani Długiego Giewontu oberwała się turniczka, powodując lawinę kamienną. W ścianę budynku schroniska wbił się 30-tonowy głaz. Nieopodal z kolei zatrzymał się jeszcze większy – dochodzący wagą do 70 ton! Kilka innych kamieni stanęło w kilkumetrowej odległości od schroniska, zachowując swoje miejsce do dzisiaj. Problem schodzenia lawin kamiennych rozwiązano poprzez odstrzał turniczek, przeprowadzony przez ekipę górników.

23 sierpnia 2009 r. odbyła się uroczystość nadania budynkowi imienia wybitnego działacza turystycznego, Władysława Krygowskiego. Od tego czasu wnętrze zdobią tablice z cytatami z tego znawcy polskich Karpat oraz wykonana jego podobizna w drewnie. Kierowaniem schroniska w latach 1947–1980 zajmował się Stanisław Skupień, narciarz i olimpijczyk. Od 2003 r. jego obowiązki przejął syn – Andrzej Skupień, po śmierci którego schroniskiem zarządza jego siostrzenica, Iwona Haniaczyk.

Schronisko dysponuje 20 miejscami noclegowymi, w dwóch pokojach 6-osobowych oraz jednym 8-osobowym. Dla turystów dostępny jest węzeł sanitarny. Rezerwacji noclegu należy dokonać telefonicznie pod numerem 18 20 191 14. Cena doby noclegowej wynosi 70 zł od osoby. W cenie noclegu jest poduszka i dwa koce. Opłata klimatyczna, za każdą rozpoczętą dobę, wynosi 2 zł. Do dyspozycji turystów jest bufet, jadalnia i świetlica, można również pożyczyć gry planszowe, ekran do rzutnika, uniwersalną ładowarkę do telefonów oraz literaturę górską. W schronisku przez całą dobę wydawany jest bezpłatny wrzątek. Można także skorzystać z suszarni elektrycznej i bębnowej, a zimą z suszarki do butów. Na tarasie z widokiem na polanę oraz ławkach ulokowanych przy schronisku, zarówno zimą, jak i latem, turyści mogą rozkoszować się atmosferą górską, pokrzepiają się ciepłą herbatą lub posiłkiem. Schronisko honoruje zniżki PTTK.

Dalsza podróż --> na polanę Kalatówki (40 min)

Niebieski szlak wiedzie nas krętą ścieżką przez las reglowy.

 

POLANA KALATÓWKI
Wysokość: 1160-1250 m n.p.m.

Polana Kalatówki to spora przestrzeń położona u stóp Kalackiej Kopy w masywie Długiego Giewontu. Polankę na dwa piętra dzieli morena boczna dawnego lodowca Bystrej. Od dawna była wypasana – przed II wojną światową stało tu aż 11 szałasów! Do dziś przetrwał tylko jeden – w dodatku przeniesiony z Równi Krupowej w Zakopanem. Służy on jedynemu bacy prowadzącemu tu wypas kulturowy. Na polanę najlepiej wybrać się wiosną. Stanowi bowiem drugie największe – zaraz po Polanie Chochołowskiej – stanowisko krokusów, które kwitną tu wprost w olbrzymich ilościach.

Dalsza podróż --> do Kuźnic (20 min)

Czeka nas krótkie już przejście niebieskim szlakiem do Kuźnic. Po drodze mijamy klasztor sióstr albertynek oraz odejście żółtego szlaku do klasztoru ojców albertynów.