UWAGA! WIĘKSZOŚĆ TRASY NIEDOSTĘPNA DLA TURYSTÓW OD 1 LISTOPADA DO 31 MAJA!

BIAŁA WODA
Wysokość: 910 m n.p.m.

Parking Biała Woda (słow. Biela voda) położony jest w Tatrach Bielskich. Jest punktem startowym wycieczki nad Zielony Staw Kieżmarski. Znajduje się pomiędzy Kieżmarskimi Żłobami a Matlarami. Od 2006 r. w czerwcu na trasie z parkingu do Schroniska nad Zielonym Stawem rozgrywany jest bieg górski upamiętniający Karela Jakeša, narciarza i himalaistę, który zginął przysypany przez lawinę w Tatrach Bielskich.

Dalsza podróż --> do Zimnej Studni (1 h 20 min)

Rozpoczynamy podróż na parkingu Biała Woda szlakiem żółtym, który zaprowadzi nas na sam szczyt. Początkowo idziemy szeroką żwirową drogą, najpierw przez wiatrołomy, następnie lasem. Na jakiś czas do żółtych oznaczeń dochodzą niebieskie z Tatrzańskich Matlar. Przekraczamy potok Biała Woda Kieżmarska i podchodzimy przez las wygodną drogą.

 

ZIMNA STUDNIA
Wysokość: 1200 m n.p.m.

Zimna studnia, po słowacku Šalviový prameň, to źródło pitnej wody położone w Tatrach Bielskich. Znajduje się na Polanie Rzeżuchowej w dolnej części Doliny Kieżmarskiej, obudowane jest drewnianą studzienką. Od 1904 roku stał tam schron, używany również jako domek myśliwski. Na jego fundamentach w 1933 roku Július Tardík postawił drewniany pensjonat z gospodą, który po wojnie został upaństwowiony i służył jeszcze turystom. Rozebrano go w 1958 roku.

Dalsza podróż --> do schroniska nad Zielonym Stawem Kieżmarskim (1 h 45 min)

Przy Zimnej Studni odłącza się niebieski szlak i znów prowadzą nas wyłącznie żółte oznaczenia. Oddalamy się od potoku, czeka nas kolejne podejście przez las. Docieramy na Kowalczykową Polanę, skąd zielony szlak wiedzie do Łomnickiego Stawu. Dalej jednak podążamy szlakiem żółtym. Droga staje się niewygodna i kamienista, czekają nas liczne zakręty. Powoli rozpoczyna się piętro kosodrzewiny, a ścieżka znów staje się wygodna i dość łagodna.

 

SCHRONISKO NAD ZIELONYM STAWEM KIEŻMARSKIM
Wysokość: 1551 m n.p.m.

Schronisko nad Zielonym Stawem Kieżmarskim (słow. Chata pri Zelenom Plese) usytuowane jest w słowackich Tatrach Wysokich. Zbudowano je nad brzegiem słynnego jeziora na wysokości 1551 m n.p.m. W otoczeniu schroniska panują wyjątkowo korzystne warunki do uprawiania różnych sportów, stąd też bywa mocno oblegane przez turystów, rowerzystów, taterników i narciarzy. Schronisko nad Zielonym Stawem Kieżmarskim jest czynne przez cały rok.

Historia schroniska sięga okolic roku 1880. Pierwsi turyści, którzy wybierali się nad Zielony Staw, nocowali pod gołym niebem lub w szałasach pasterskich na Rakuskiej Polanie w Dolinie Przednich Koperszadów – tam właśnie powstał pierwszy schron, czyli Egidowa Chata. Do 1890 r. płonęła dwukrotnie, zaś w latach 1894-1897 na brzegu stawu wzniesiono kamienny budynek z pięcioma pomieszczeniami. Od imienia fundatora – arcyksięcia Fryderyka Habsburga – nazywano go Fridrichovą Chatą lub Bedrichovą Chatą. Schronisko z werandą zostało zaprojektowane przez Heinricha Hermanna. Od tego czasu budynek przechodził kilka renowacji, aż do osiągnięcia dzisiejszego wyglądu.

W latach międzywojennych schronisko było własnością Oddziału Kieżmarskiego Karpathenverein, węgierskiego odpowiednika ówczesnego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Po przejściu gruntownej modernizacji wraz z powiększeniem od 1926 roku gospodarzami budynku byli kolejno słynni sportowcy: Matthias Nitsch (przewodnik i taternik), a po wojnie Štefan Kovalčík (narciarz biegowy, olimpijczyk z lat 1948 i 1952), Michal Šoltýs (mistrz w narciarskim zjeździe z 1957 roku), następnie zaś Anton Marec (pisarz książek o tematyce górskiej). Opiekunką schroniska była również Jana Gantnerová-Šoltýsová (olimpijka z igrzysk w latach 1976, 1980, 1984). Od 1991 roku schronisku zarządzał Juraj Gantner, a od 2011 roku gospodarzem jest Tomáš Petrík. Schronisko nad Zielonym Stawem Kieżmarskim przez wielu turystów nazywana jest nadal Brnčalką lub Brnčalovą Chatą – od nazwiska taternika i działacza turystycznego Alberta Brnčala, który w 1950 zginął pod Jastrzębią Przełęczą. Do starej (obowiązującej dziś) nazwy powrócono w 1992 roku.

Schronisko dysponuje 54 miejscami noclegowymi, w pokojach dla od 2 do 12 osób. Opłata za nocleg dla jednej osoby ze śniadaniem wynosi 38,50 €. Dzieci do 3. roku życia mogą nocować za darmo, zaś Schronisko honoruje zniżki członów JAMES, KST, ČHS, OTK, KČT i EuroBEDS. Na zniżkę mogą również liczyć grupy powyżej 10 osób. Dzieci do 3 roku życia mogą nocować za darmo, ale bez swojego łóżka. Młodzież do 12. roku życia zapłaci ze śniadaniem 20,50 €, z kolei ich osoby w wieku 12-18 lat 23,50 €. Dostępne są również dwie jadalnie i kuchnia turystyczną z maszynką gazową. Specjalnością baru jest Herbata Tragarzy (Nosički čaj), czyli napar z rosnących w pobliżu ziół. Obiad w schronisku kosztuje 14 € za całą porcję lub 9 € za połówkę.

Dalsza podróż --> na Jagnięcy Szczyt (2 h 30 min)

Żółty szlak prowadzi nas w kierunku Doliny Jagnięcej, stroma kamienna ścieżka pnie się zakosami na wysokości piętra kosodrzewina i doprowadza nas na ponad 200-metrowy próg skalny. Mijamy Czerwony Staw Kieżmarski, a dalej trawersujemy zbocze Jastrzębiej Turni. Teren staje się coraz bardziej skalisty. W oddali widzimy Modry Stawek. Zakręcamy w lewo i docieramy do ubezpieczonej łańcuchem 7-metrowej skały. Na dalszym odcinku skalne płyty są dość gładkie, co może utrudniać poruszanie się po szlaku. Gdy kończą się łańcuchy, wspinamy się skalistym żlebem i docieramy do Kołowej Przełęczy. Przechodzimy na drugą stronę grani i idziemy przez skalisty teren. W tym miejscu napotkamy na sporą ekspozycję! Przekraczamy kilka skalnych żeberek i osiągamy ostatnie siodełko grani, z którego już łatwo docieramy na wierzchołek.

 

JAGNIĘCY SZCZYT
Wysokość: 2230 m n.p.m.

Jagnięcy Szczyt (słow. Jahňací štít) znajduje się pomiędzy Czerwoną Turnią a Szalonym Wierchem. Góra o kształcie piramidy wznosi się na północnym wschodzie Tatr Wysokich. Ma dwa wierzchołki połączone niemal poziomą granią. Ze szczytu roztacza się rozległy widok obejmujący między innymi Łomnicę, Tatry Bielskie i niektóre szczyty Tatr Zachodnich. Góruje nad dolinami Kołową, Skoruszową, Zadnich Koperszadów, Jagnięcą i Doliną Białych Stawów. Odchodzą od niego dwie granie: w stronę Kozia Turnia (kierunek południowo-wschodni) i Jagnięca Grań (kierunek północno-zachodni) – znajduje się tam odkrywka najstarszych skał osadowych w Tatrach. Pierwszego znanego wejścia dokonał Robert Townson już w 1793 r., natomiast pierwsze zimowe wejście miało miejsce w roku 1911. Szczyt zdobyli wówczas węgierscy taternicy.

Dalsza podróż --> powrót tą samą trasą (4 h 40 min)