Wycieczka na Kasprowy Wierch ze Słowacji

Czas przejścia: 9 h (jeśli powrót tą samą drogą, 12 h 10 min)
Poziom trudności: łatwo

 

Kasprowy Wierch to popularny cel wśród polskich turystów, głównie ze względu na kursującą na szczyt kolejkę. Także na zielonym szlaku z Kuźnic można spotkac sporo osób. Jeśli jednak ktoś chciałby wejść na Kasprowy mniej popularną trasą, może się tam wybrać od strony słowackiej przez Doliną Cichą, gdzie nie spotka tłumów turystów.

UWAGA! WIĘKSZOŚC TRASY PO SŁOWACKIEJ STRONIE NIEDOSTĘPNA DLA TURYSTÓW OD 1 LISTOPADA DO 31 MAJA!

 

PODBAŃSKA
Wysokość: 940 m n.p.m.

Podbańska (słow. Podbanské) to bardzo mała osada, którą na stałe zamieszkuje około 60 osób. Leży tuż przy Tatrzańskiej Drodze Młodości, na granicy Tatr Wysokich i Tatr Zachodnich, u południowego podnóża Tatr na Słowacji. Ulokowana jest przy wylocie Doliny Cichej Liptowskiej. Miejscowość przedzielona jest na dwie części przez rzekę Białą Liptowską. Wschodnia nazywana jest Starą Podbańską, a zachodnia Nową Podbańską.

Historia osady sięga czasów średniowiecza, kiedy pod szczytem Krywania funkcjonowało wiele kopalni (bani). W 1871 r. na obszarze dzisiejszej osady wybudowano pierwszą leśniczówkę, co powszechnie jest uznawane za początek miejscowości. W niedługim czasie obok leśniczówki dobudowano tartak i przetwórnię kory świerkowej. Dalsza rozbudowa Podbańskiej nastąpiła dopiero w 1923 r. Dwa lata później powstały tu również pierwsze miejsca noclegowe. W 1968 r. wybudowano wyciąg narciarski, a rok później słynny hotel „Krivaň”. W 1982 r. do infrastruktury noclegowej miejscowości dołączył hotel „Permon”.

Mimo swojego rozmiaru, Podbańska stanowi bardzo atrakcyjne miejsce pod względem turystycznym. Przy hotelu „Krivaň”, na południowym stoku Hliny, funkcjonuje wyciąg narciarski (576 m długości oraz 98 m różnicy wysokości). Przez miejscowość przebiega również Magistrala Tatrzańska – najdłuższy szlak w Tatrach. Latem osada stanowi doskonałą bazę wypadową na wyjście na pobliskie szlaki. Zimą świetne warunki i trasy narciarskie dla osób stawiających pierwsze kroki na nartach przyciągają do Podbańskiej początkujących miłośników białego szaleństwa.

Z Podbańskiej można udać się na w takie punkty jak chociażby Krywań, Gładka Przełęcz czy Bystra.

Dojazd z Zakopanego do miejscowości zajmuje ok. 1 godz. 30 min. Należy kierować się na drogą krajową 47, a następnie, objeżdżając Tatry Bielskie, na trasę 67. Później skręcamy na trasę 537, kontynuując podróż tą drogą aż do celu.

Dalsza podróż --> do Doliny Cichej (30 min)

Z Podbańskiej kierujemy się szlakiem żółtym. Początkowo idziemy asfaltową drogą, następnie odbijamy w prawo i przechodzimy przez drewniany most nad Białą Liptowską. Za mostem wchodzimy na nieco węższą drogę, która prowadzi do rozwidlenia szlaków u wylotu dolin Cichej i Koprowej.

 

DOLINA CICHA
Wysokość: 1000-1250 m n.p.m.

Dolina Cicha to jedna z największych tatrzańskich dolin walnych – ma 16 km długości, zaś jej powierzchnia wynosi 52,3 km2. Jej największymi bocznymi odnogami są doliny Hlina i Koprowica. Najwyższym szczytem w otoczeniu jest Świnica. Obszar doliny objęty jest ochroną rezerwatową, lecz ze względu na silne wiatry i lawiny las jest w bardzo kiepskiej kondycji. W 2004 r. huragan powalił około 185 tysięcy drzew w wylotowych partiach dolin Koprowej i Cichej. Miejsce to ma długie tradycje pasterskie, zaś owce wypasano tu do lat 50. XX w. Podczas II wojny światowej przechodzili tędy często uciekinierzy i kurierzy polskiego państwa podziemnego, kierujący się na Węgry. W latach 40. znajdował się tu obóz pracy przymusowej – internowani pracowali przy zalesianiu rejonu. Po wojnie kręcili się tu przemytnicy, a słowacka straż graniczna miała swoją stałą placówkę u wylotu doliny. W Wielkim Żlebie Kondrackim, opadającym do doliny spod Suchego Wierchu Kondrackiego, odnaleziono tropy dinozaura.

Dalsza podróż --> na Liptowski Koszar (3 h 45 min)

Na rozdrożu dalej kierujemy się żółty szlak, który prowadzi dnem doliny. Przekraczamy potok Koprowej Wody i przechodzimy przez szlaban, za którym znajduje się rozległa łąka, Niżnia Cicha Polana. Dno doliny w większej części nie jest zalesione, zatem można podziwiać z niej okoliczne szczyty. Za Wyżnią Cichą Polaną ścieżka skręca w lewo, zaś dalej las staje się nieco gęstszy. Podążamy w kierunku północnym.

 

LIPTOWSKI KOSZAR
Wysokość: 1250-1265 m n.p.m.

Liptowski Koszar (słow. Liptovský košiar) to dawna polana w Dolinie Cichej położona na wysokości 1250-1265 m n.p.m. w Tatrach Wysokich. Jest to rówień w Dolinie Cichej poniżej stoków Goryczkowej Czuby. Dawniej był polaną, jednak po zaprzestaniu wypasu w latach 50. ubiegłego stulecia teren zaczął zarastać. Przez środek równi przepływa potok Cicha Woda, a szlak turystyczny przekracza go mostkiem. Przy górnym końcu Liptowskiego Koszaru znajduje się Rozdroże pod Kasprowym. Z południowych stoków Goryczkowej Czuby schodzi do Liptowskiego Koszaru żleb, który z powodu lawin jest bardzo niebezpieczny zimą. Też żywioł doprowadził do wyniszczenia drzew w tamtym rejonie. Podobny los spotkał wiatę turystyczną, stojącą powyżej rozdroża. Okolica ta była miejscem kilku tragicznych wypadków polskich narciarzy, którzy we mgle pomylili kierunki, zjeżdżając z Kasprowego Wierchu. Po miesiącach, kiedy śnieg już stopniał, znajdowano ich zwłoki w kosówce lub w lesie. Żółtym szlakiem można przejść przez Rozdroże pod Kasprowym na Kasprowy Wierch, natomiast czerwonym na Zawory i Gładki Wierch.

Dalsza podróż --> na Suchą Przełęcz (2 h 20 min)

Żółty szlak wiedzie licznymi zakosami wśród traw i kosodrzewiny, która wraz ze wzrostem wysokości tworzy coraz mniejsze skupiska. Pod granią ścieżka ukośnym trawersem prowadzi na siodło.

 

SUCHA PRZEŁĘCZ
1950 m n.p.m.

Sucha Przełęcz znajduje się w grani głównej w Tatrach Zachodnich pomiędzy Kasprowym Wierchem a Beskidem na wysokości 1950 m n.p.m. Przebiega przez nią granica polsko-słowacka. Przełęcz jest dość płaska i rozległa. Porasta nią niska murawa. Znajduje się zaledwie 37 m poniżej wierzchołka Kasprowego Wierchu, w odległości 150 m od szczytu. Od strony słowackiej jej stoki opadają do Doliny Cichej, a po stronie polskiej do górnej części Doliny Gąsienicowej, czyli Kotła Kasprowego. Rozpościerają się stąd widoki na Tatry Wysokie i Zachodnie.

Dalsza podróż --> na Kasprowy Wierch (10 min)

Z Suchej Przełęczy możemy dostać się na szczyt Kasprowego Wierchu szlakiem żółtym lub czerwonym. Żółte oznaczenia doprowadzą nas do górnej stacji kolejki, skąd z łatwością dotrzemy na szczyt, podążając za zielonym szlakiem. Szlak czerwony odbija na przełęczy w lewo. Dalej się rozwidla, a my skręcamy w prawo i po kilku minutach docieramy na szczyt.

 

KASPROWY WIERCH
Wysokość: 1987 m n.p.m.

Kasprowy Wierch to jeden z symboli Tatr. Wznosząca się na wysokość 1987 m n.p.m. góra jest najczęściej odwiedzanym szczytem całego pasma – oczywiście głównie za sprawą kolei linowej, której wagoniki wywożą turystów niemal na sam szczyt. Kasprowy Wierch leży na głównej grani Tatr, w miejscu, w którym odchodzą także dwie inne: północna, w stronę Suchej Czuby i północno-wschodnia, w stronę Uhorcia Kasprowego. Góra dominuje nad trzema dolinami: Gąsienicową, Cichą, a także nad Doliną Bystrej. Nazwa „Kasprowy Wierch” pochodzi od imienia Kasper, które to rzekomo nosił jeden z właścicieli Hali Kasprowej, istniejącej niegdyś u stóp góry. Szczyt jest dosyć łatwo dostępny – także dla pieszych. Na przełomie lat 1935 i 1936 wybudowano tu kolej linową z Kuźnic, a zaraz po niej Wysokogórskie Obserwatorium Meteorologiczne. Od tego czasu Kasprowy Wierch jest tłumnie odwiedzany. Ten szczyt zdecydowanie nie zalicza się do cichych i spokojnych miejsc. Górna stacja kolejki zlokalizowana jest nieco poniżej wierzchołka. Wewnątrz znajduje się małe centrum gastronomiczno-usługowe, w tym restauracja z panoramicznymi oknami. Po schodkach można wyjść na wierzchołek Kasprowego Wierchu i w okolicę budynku obserwatorium. Widok ze szczytu zapiera dech w piersiach. Szczególnie wspaniale prezentuje się stąd potężna Świnica.

Dalsza podróż --> na Myślenickie Turnie (1 h 15 min) lub powrót tą samą drogą (5 h 25 min)

Zielonym szlakiem schodzimy dość stromo po skałach, następnie wchodzimy w piętro kosodrzewiny. Przed nami rozciągają się rozległe widoki na otoczenie Doliny Goryczkowej. Szerokimi zakosami schodzimy na Myślenickie Turnie.

 

MYŚLENICKIE TURNIE
Wysokość: 1354 m n.p.m.

Myślenickie Turnie to zbudowana z wapieni czuba na północnym grzbiecie Kasprowego Wierchu. W jej skałach znajdują się liczne jaskinie, nie są one jednak udostępniane turystom. Wśród nich możemy wymienić Jaskinię Goryczkową. Myślenicką Dziurę, Schron z Nietoperzami czy Myślenicki Korytarzyk.

Na Myślenickich Turniach znajduje się stacja pośrednia kolei linowej z Kuźnic na Kasprowy Wierch – następuje tu przesiadka do drugiego wagonika. Obok budynku stacji znajduje się niewielka polanka, na której stoją ławki dla turystów. Dobrze widać stąd Giewont, Kasprowy Wierch, Suchą Czubę, Dolinę Goryczkową, polanę Kalatówki i Dolinę Kondratową.

Dalsza podróż --> do Kuźnic (1 h)

Nadal podążamy zielonym szlakiem, który prowadzi zakosami pomiędzy spiętrzeniami Myślenickich i Kasprowych Turni. Dalej idziemy równolegle do suchego zazwyczaj łożyska Kasprowego Potoku, następnie droga biegnie wzdłuż potoku Bystra przez wyłomiska i zniszczone lasy. Brukowana ścieżka doprowadza nas do Kuźnic.

 

KUŹNICE
Wysokość: 1025 m n.p.m.

UWAGA! TYMCZASOWY BRAK MOŻLIWOŚCI DOJAZDU BUSEM DO KUŹNIC (OSTATNI PRZYSTANEK OK. KILOMETR DALEJ)

Kuźnice to duże centrum turystyczne, kojarzące się przede wszystkim z koleją linową na Kasprowy Wierch. Zanim jednak wybudowano tu w 1936 r. dolną stację wspomnianej kolejki, Kuźnice (dawniej nazywane „Hamrami”) były dużym ośrodkiem hutniczym – jednym z największych na terenie zaboru austriackiego. Huta należała do węgierskiej rodziny Homolaczów, a jej okres świetności przypadał na pierwszą połowę XIX w. Po upadku zakładów w Kuźnicach nadal wiele się działo. Była tu szkoła, centrum uzdrowiskowe, a także instytucje kulturalne. Niedawno, dzięki staraniom TPN-u, podjęto się rekonstrukcji historycznych zabudowań, które dziś można zwiedzać (w dodatku całkowicie bezpłatnie). Niewątpliwie jednak turystów przyciąga przede wszystkim kolejka. Najwyżej zainstalowana tego typu konstrukcja w Polsce przeszła generalny remont w 2007 roku. Zamontowane zostały wtedy nowe wagoniki.

Kuźnice to także duży węzeł szlaków. Można stąd udać się nie tylko na Kasprowy Wierch, Halę Gąsienicową (skąd już dostaniemy się w stronę Świnicy lub Orlej Perci), ale także na Giewont, Nosal czy też w rejon Ścieżki nad Reglami. Z Kuźnic – jeśli nie ma remontów –  możemy wydostać się busami, kursującymi na dworzec w Zakopanem. Cena biletu to zazwyczaj 5 zł. Nie ma możliwości dojazdu do Kuźnic samochodem.