Krzesanica zimą

Kąt nachylenia zbocza jest istotny pod względem oceny zagrożenia lawinowego. Do dokładnego pomiaru służy urządzenie zwane klinometrem, często wbudowane w kompas. Jeżeli jeszcze się w niego nie wyposażyliśmy, możemy spróbować alternatywnych sposobów.

Pomiar nachylenia stoku
Jedną z podstawowych zasad subiektywnej oceny bezpieczeństwa lawinowego jest minimalizowanie ryzyka, jakie podejmujemy wychodząc zimą w góry. Znajomość obowiązującego stopnia lawinowego to tylko podstawa ku temu, by stosować dalsze kroki oceny niebezpieczeństwa, wybierając drogę, którą poruszamy się zimą.

Statystyki prowadzone przez lata, pozwoliły największemu specjaliście w ocenianiu niebezpieczeństwa lawinowego, szwajcarskiemu znawcy lawin Wernerowi Munter’owi, na stworzenie teorii tzw. „trójkąta śmierci”. Jest to wystawa północna, stromizna powyżej 35 stopni i trzeci stopień zagrożenia lawinowego.

Statystycznie większość dużych lawin powstaje na stokach o nachyleniu 30-45 stopni. Zbocza o takim nachyleniu zimą są więc najbardziej niebezpieczne. Z bardziej stromych stoków zazwyczaj śnieg po prostu spada, nim zdąży się nagromadzić, nie stanowią więc tak dużego zagrożenia, jak stoki z których systematycznie śnieg nie zsuwa się na skutek własnego ciężaru. Przy niższych stopniach zagrożenia odpowiednio stosuje się zmniejszenie czynników ryzyka, w tym wybór trasy o odpowiednio mniejszej stromiźnie.

Najbardziej znanym urządzeniem, używanym do pomiaru nachylenia zbocza często wbudowanym w kompas jest klinometr, a także miernik nachylenia. Metod oceny kąta nachylenia jest jednak mnóstwo. Obecnie technologia poszerza możliwości łatwego pomiaru nachylenia stoku o aplikacje możliwe do zainstalowania w urządzeniach elektronicznych. W celu zastosowania tradycyjnych metod pomiaru technologia ta nie jest jednak niezbędna.

Dość precyzyjnego pomiaru nachylenia można dokonać  z zastosowaniem kijów trekkingowych lub narciarskich: jeden z nich trzymany za uchwyt wyznacza pion, podczas gdy drugi, ustawiony poziomo, jednym końcem dotyka stoku, a drugim kijka pionowego. Stosunek długości odcinka (b) wyznaczonego na pionowym kijku do całej długości kija (a+b) daje tangens nachylenia stoku. Odpowiednia skala na kijku pozwala na bezpośredni odczyt nachylenia w stopniach.

Uwaga! Żeby zrozumieć niebezpieczeństwo lawinowe, należy jako podstawową wiedzę zapamiętać, że wcale nie musimy znajdować się na niebezpiecznym stoku by wyzwolić lawinę. Zrozumienie tego jest to kluczowo istotne. Cała pokrywa śnieżna jest ze sobą połączona, więc będąc na płaskim terenie, możemy naruszyć stabilność pokrywy śnieżnej na stoku powyżej i spowodować zejście lawiny. Pamiętajmy, śnieg, po którym się poruszamy, jest połączony z tym, który znajduje się powyżej nas, zwracajmy więc uwagę na stoki powyżej terenu, po którym się poruszamy!