Nazwa polany pojawiała się już w bardzo starych dokumentach i pochodzi prawdopodobnie właśnie od tego, że była opisywana przez kartografów. Dawniej polana była wypasana i należała do Hali Pisanej. Jeszcze w 1955 roku powierzchnia Wyżniej Polany Pisanej liczyła około 6 ha, zaś Niżniej około 7 ha, jednak po zaprzestaniu wypasu zaczęły one zarastać lasem. Obie części polany zmniejszyły się od tego czasu o około połowę.
Ponad polaną wznoszą się turnie zbudowane z wapieni i dolomitów, między innymi Zbójnicka Turnia i Saturn, pod którym znajdują się ubogie złoża rudy ołowiu. W XIX wieku ze żlebu Żeleźniak, który wpada do polany, wydobywano rudy żelaza.
W 1935 roku Stanisław Pitoń z Kościeliska wybudował na Polanie Pisanej niewielki budynek, który służył jako bufet. W czasie II wojny światowej korzystali z niego tatrzańscy kurierzy i partyzanci. W 1945 roku został on spalony przez Niemców podczas bitwy z radzieckimi partyzantami kpt. Potiomkina; po wojnie odbudowano go w nieco innym miejscu i przez jakiś czas służył turystom i GOPR-owi. Schronisko zostało przejęte przez TPN, jednak budynek wymagał ciągłych remontów i został przeznaczony do rozbiórki. Wówczas do TPN zgłosiła się ekipa filmu Trójkąt bermudzki, prosząc o zgodę na wysadzenie budynku. Władze parku zaakceptowały pomysł i 5 sierpnia 1987 roku bufet został wysadzony w powietrze.
Powyżej polany znajduje się przewężenie zwane Wyżnią Kościeliską Bramą lub Bramą Raptawicką; ponad Pisaną znajduje się także odejście szlaku do Wąwozu Kraków i Skała Pisana – wapienna ściana z tysiącami wyrytych autografów dawnych turystów. Naprzeciwko niej znajdują się udostępnione dla turystów jaskinie: Raptawicka, Obłazkowa i Mylna.
Szlaki z Polany Pisanej
