Kieżmarski Szczyt

Kieżmarski Szczyt (słow. Kežmarský štít) to potężny masyw w Tatrach Wysokich. Jego wierzchołek znajduje się na wysokości 2558 m n.p.m.

UWAGA! MIEJSCE NIEDOSTĘPNE ZNAKOWANYM SZLAKIEM!

Łączy się z Łomnicą poprzez Grań Wideł. Rozdzielony jest Kieżmarską Przełęczą Wyżnią na szczyty Kieżmarski i Mały Kieżmarski. Pierwsze znane wejście na szczyt miało miejsce prawdopodobnie już w 1615 roku, choć mogło też chodzić o Łomnicę, zatem pewniejsze jest wejście Franciszka Herbicha datowane na 1830 rok. 900-metrowa północna ściana Małego Kieżmarskiego, przecięta Niemiecką Drabiną, cieszy się sławą „największej otchłani Tatr". Pierwszy raz przebyli ją w 1932 roku Wiesław Stanisławski, Bolesław Chwaściński i Wiktor Ostrowski, zimą natomiast − Zbigniew Korosadowicz i Jan Saszel rok później. Nazwa szczytu pochodzi od miasta Kieżmark. Dawniej nazywano go także Huncowskim Szczytem. Wierzchołek góruje nad Miedzianą Kotliną (należącą do systemu Doliny Kieżmarskiej), Świstówką Huncowską i należącymi do Doliny Łomnickiej Lejkowym Kotłem oraz Cmentarzyskiem. Na północnych stokach Kieżmarskiego Szczytu w XVIII wieku prowadzono prace górnicze.