UWAGA! MIEJSCE NIEDOSTĘPNE DLA TURYSTÓW!

Osobita w polskiej literaturze jest symbolem krańca Tatr. Wznosi się ponad dolinami Zuberską, Błotną, Mihulczą i Bobrowiecką Orawską. Nazwa pochodzi od góralskiego słowa „osobity”, znaczącego „oddzielony, samotny”; pojawiała się już w „spiskach" (opisach) poszukiwaczy skarbów z pierwszej połowy XVII wieku, później także u polskiego przyrodnika, Stanisława Staszica. Osobita rzeczywiście wygląda, jakby była samodzielną, oddzieloną od Tatr górą. W przeszłości w masywie Osobitej znajdowało się 5 hal, a w XVII wieku wypasano tu około 1500 sztuk owiec. W lasach często ukrywali się zbójnicy, a Podhalanie urządzali tu sonie polowania. Górę widać także z Zakopanego. Z jej szczytu można podziwiać inne wierchołki Tatr Zachodnich - między innymi Grzesia, Wołowiec, Rohacze czy Trzy Kopy. Na szczyt prowadziły dwa szlaki, które zamknięto w 1989 roku. W chwili obecnej teren objęty jest ochroną rezerwatową. Zielony szlak ze Zwierówki na Grzesia prowadzi obrzeżami Osobitej przez Ciepły Żleb i Przełęcz pod Osobitą. Wejście na szczyt jest możliwe tylko raz do roku podczas Dni Zuberca. Na Osobitą mogą wówczas wejść mieszkańcy Zuberca i osoby przez nie zaproszone.