Majestatyczne wierzchołki górskie odciągają nasza uwagę od podstawy zbocza, gdzie często zobaczyć można charakterystyczne usypiska. W Polsce możemy je spotkać w Tatrach i Karkonoszach. Z oddali wyglądają jak „przesypany przez lejek” drobny żwir. Wprawne oko fotografów wykorzystuje ich geometryczne odbicie w lustrze jeziora, o ile takie występuje w pobliżu rumowiska.
 
Piarg możemy rozumieć jako „nagromadzenie u podnóża stoku ostrokrawędzistych okruchów skalnych, które odpadły od stromego zbocza górskiego, głównie w wyniku procesów wietrzenia fizycznego”. Kształt, który interesuje fotografów, to postać stożka piargowego, występującego u wylotów żlebu. Nazwę formacji zawdzięczamy gwarze podhalańskiej. W taternictwie używa się również terminu „ruchomy piarg” dla określenia takiego piargu, który podczas chodzenia po nim obsuwa się pod stopami.

Piarg to rodzaj rumowiska skalnego, którego bardzo duża dynamika nie pozwala na utworzenie się stałej pokrywy roślinnej. U jego podstawy może dochodzić jednak do stabilizacji rumoszu (rumowiska skalnego) i w tym przypadku tworzenia się trwałych zbiorowisk roślinnych. Znajdując się blisko piargów można się przekonać, że elementy usypiska wcale nie musza być takie małe, choć jest to ściśle zależne od czynników mających wpływ na tworzenie się piargu. 

Rumosz może mieć różną średnicę. Najczęściej w górnej części formacji gromadzi się frakcja najdrobniejszego żwiru. Im niżej, tym gęściej gromadzą się coraz to większe bloki skalne. Budowa konkretnego piargu jest uzależniona od nachylenia zbocza oraz stopnia rozwoju pokrywy roślinnej. Nie bez znaczenia są również inne czynniki, takie jak materiał skalny i jego stabilność (wietrzenie skał).

Poruszając się w takim terenie należy zachować szczególną czujność, nie poruszać się poza wyznaczonym szlakiem – stopień utrwalenia podłoża skalnego może być mocno zróżnicowany, a nieostrożny krok postawiony na głazie ruchomym może skończyć się urazem kończyn.