Tatrzańskie ryjówki
W Tatrach możemy spotkać aż trzy gatunki ryjówek: największą – ryjówkę górską, najbardziej popularną – aksamitną, a także ryjówkę malutką, najmniejszego spośród obecnie żyjących ssaków w Polsce. Ryjówki objęte są ochroną gatunkową na terenie całego kraju. Kiedyś to maleńkie zwierzę nazywano sorkiem (od łacińskiej nazwy sorex), kretomyszą lub reckiem. Dzisiejsza nazwa pochodzi od charakterystycznego, wyciągniętego ryjkowato długiego pyszczka.

Wygląd ryjówki
Ryjówki występujące w Tatrach są do siebie bardzo podobne. Różnią się przede wszystkim wyglądem: ciało ryjówki górskiej i aksamitnej ma długość około 7 cm. Najmniejsza nich, ryjówka malutka, ma zaledwie 4 cm. Skóra tych zwierząt jest pokryta aksamitnym, szarawo-czarnym futerkiem, ogon również jest owłosiony.

Tryb życia
Ryjówki żyją nie dłużej niż 1,5 roku. Największa z nich, ryjówka górska, zamieszkuje przeważnie górne partie lasów reglowych. Pozostałe występują we wszystkich piętrach roślinnych Tatr. Zwierzęta te żywią się głównie owadami, pajęczakami i robakami. Żerują w nocy; ryją długie korytarze pod powierzchnią ziemi. Ryjówki mają bardzo wysokie tempo przemiany materii, nawet pięć razy większe niż gryzonie o podobnych rozmiarach, w związku z czym w celu pozyskiwania odpowiedniego zasobu energii jedzą bardzo często. Co ciekawe, ryjówki nie zapadają w sen zimowy. Są bardzo pożytecznymi ssakami, ponieważ zjadają duże ilości szkodliwych owadów, ich larw i gąsienic.

Ulubionym środowiskiem życia tych zwierząt jest wilgotny teren, na przykład obrzeża wilgotnych lasów, łąki i bagna.