UWAGA! WIĘKSZOŚC TRASY NIEDOSTĘPNA ZNAKOWANYM SZLAKIEM
Wariant 1 - ze stacji Popradské pleso
STACJA POPRADSKE PLESO
Wysokość: 1245 m n.p.m.
Stacja Popradské pleso (Stanica Popradské pleso) to jeden z przystanków kolejki elektrycznej w Tatrach Wysokich na linii Stary Smokowiec − Szczyrbskie Jezioro, której tory biegną równolegle do Drogi Wolności (slow. Cesta Slobody). Popradské pleso to przystanek na żądanie, który znajduje się 15 km od stacji początkowej w Starym Smokowcu. Niebieski szlak prowadzi stąd nad Popradzki Staw, skąd można udać się dalej w górę Doliny Mięguszowieckiej do rozwidlenia ze szlakiem czerwonym na Rysy.
Dalsza podróż --> nad Popradzki Staw (1 h 35 min)
Od peronu stacji idziemy przez chwilę szosą i przechodzimy przez tory. Asfaltowa droga prowadzi obok składu drewna i budynku stacji wód, następnie przez most na rzece Poprad. Szlak zaczyna się łagodnie wznosić, tworząc serpentyny. Wraz z wysokością odsłania się widok na Grań Baszt i Dolinę Mięguszowiecką. Z prawej strony płynie potok Krupa, a z lewej Mięguszowiecki Potok, które łączą się później w rzekę Poprad. Docieramy na Popradzką Polanę, która zarasta lasem i kosodrzewiną. Podążamy dalej aż do węzła szlaków, skąd czeka nas jeszcze 5 minut marszu do schroniska.
Wariant 2 - ze Szczyrbskiego Jeziora
SZCZYRBSKIE JEZIORO
Wysokość: 1315-1385 m n.p.m.
Szczyrbskie Jezior (słow. Štrbské Pleso) to miejscowość położona u samych stóp Tatr Wysokich na Słowacji. Znajduje się na południowym brzegu zbiornika wodnego noszącego taką samą nazwę. Jest ulokowana na wysokości 1315-1385 m n.p.m. Szczyrbskie Jezioro stanowi ważny ośrodek turystyczny. Potwierdza to fakt, że większość miejscowych zabudowań stanowią domy wypoczynkowe i hotele. O każdej porze roku łatwo odnaleźć tu coś dla siebie.
Trzeba również wspomnieć, że z tego miejsca roztacza się niesamowity widok na Niżne Tatry oraz dwie kotliny: Liptowska i Popradzką. Nic dziwnego że do Szczyrbskiego Jeziora o każdej porze roku przyjeżdżają tłumy turystów.
Dzieje Szczyrbskiego Jeziora rozpoczęły się w 1872 r., kiedy to w miejscu dzisiejszej osady, powstała leśniczówka. Już trzy lata później wybudowano tu pierwsze schronisko turystyczne, co miało wpływ na szybki rozwój miejscowości. Wkrótce otrzymała ona status uzdrowiska. Szczyrbskie Jezioro szczyci się również długą tradycją narciarską. Pierwsze kursy odbywały się tu już na przełomie XIX i XX wieku. Znajdują się tu duża skocznia narciarska (K120) oraz normalna K90, na których w 1970 roku rozgrywano Mistrzostwa Świata w Skokach Narciarskich.
Po II wojnie światowej funkcjonujące w słowackiej miejscowości hotele przekształcono w sanatoria. Dodatkowo, w związku z przygotowaniami do narciarskich mistrzostw świata w 1970 roku, postawiono nowe budynki, mające zabezpieczyć zaplecze noclegowe tego wydarzenia. Niezmiennie rozbudowywano również system komunikacji, czego przykładem jest słynna kolej zębata „Elektriczka”. W karty historii miejscowości Szczyrbskie Jezioro w szczególny sposób wpisał się mieszkaniec Gustáv Nedobrý, jeden z założycieli znanego klubu wspinaczkowego „JAMES”, organizator słowackiej turystyki, górskich przewodników i ratowników.
Niewątpliwie największym walorem przyrodniczym miejscowości jest Szczyrbskie Jezioro – drugie co do wielkości w słowackich Tatrach Wysokich. Jezioro to ma 19,8 ha powierzchni, 640 m długości, 600 m szerokości, zaś jego maksymalna głębokość wynosi ok. 20 m. Znajduje się na wysokości 1346 m n.p.m. u stóp Skrajnego Soliska (2093 m n.p.m.). Dookoła tego tatrzańskiego jeziora ciągnie się ścieżka rekreacyjna, przy której usytuowane są drewniane sprzęty do ćwiczeń. Istnieje również możliwość wypożyczalnia łódek przy południowym brzegu stawu.
Rejon miejscowości wiele zyskuje również zimą. Jest szczególnie atrakcyjny dla osób uprawiających sporty zimowe (PARK SNOW Štrbské Pleso). Latem osada stanowi doskonały punkt wypadowy w Tatry Słowackie. Prowadzi stąd wiele ciekawych szlaków dla osób o różnym poziomie zaawansowania (m. in. żółty na Bystrą Ławkę, niebieski do Schroniska na Solisku czy znakowana na czerwono Magistrala Tatrzańska).
Miejscowość jest oddalona o 74,2 km od Zakopanego, dojazd samochodem zajmie stąd ok. 1,30 godz. Żeby dojechać do Szczyrbskiego Jeziora należy kierować się na trasę 537, za miejscowością Belanské Kúpele trzeba ostro skręcić w prawo, nie wjeżdżać na trasę 67. Potem należy kierować się na miejscowości Stary Smokowiec i Tatrzańską Łomnicę, trzymając się trasy 537 aż do celu. Alternatywną metoda dojazdu jest wybór autobusu i elektriczki.
Dalsza podróż --> do schroniska nad Popradzkim Stawem (1 h 35 min)
Początkowo prowadzą nas szlaki żółty i czerwony, które rozdzielają się obok dawnego hotelu Helios. Podążamy czerwonym szlakiem przez las. Na wysokości 1500 m grzbiet przechodzi w obszerny taras, który przecinamy i docieramy do rozdroża na Drygancie. Czerwony szlak wiedzie przez stoki porośnięte lasem urwiskowym: limbami, świerkami i modrzewiami. Przechodzimy przez most na Mięguszowieckim Potoku, za którym ścieżka łagodnie się wznosi i dalej łączy z bitą drogą. Od rozdroża na Drygancie możemy pójść także szlakiem zielonym.
SCHRONISKO NAD POPRADZKIM STAWEM
Wysokość: 1494 m n.p.m.
Schronisko nad Popradzkim Stawem (słow. Popradská Chata), znajduje się nad brzegiem Popradzkiego Stawu w malowniczej Dolinie Mięguszowieckiej w słowackiej części Tatr Wysokich. Stanowi ważny węzeł komunikacyjny. Krzyżują się tu szlaki wychodzące ze Szczyrbskiego Jeziora oraz słynna Magistrala Tatrzańska.
Pierwszy budynek stanął nad brzegiem Popradzkiego Stawu w 1879 roku. Schronisko wzniesione przez Węgierskie Towarzystwo Karpackie (Karpathenverein) nosiło nazwę Majláthova Chata na cześć pomysłodawcy budowy, działacza turystycznego Béli Majlátha. W ciągu pierwszego roku funkcjonowania schronisko spłonęło. Kolejne wybudowane w tym miejscu budynki nieoficjalnie nazywano tą samą nazwą. Pierwszy z nich wzniesiono w 1881 r. Kamienny budynek podzielił los poprzedniego obiektu w 1890 r. Trzecie już z kolei schronisko stanęło nad Popradzkim Stawem w latach 1892–1897. Wzniesione zostało przez ówczesnego właściciela ziemi, Ferencza Máriássego.
W 1897 roku obszar, na którym stało schronisko, przeszedł w ręce Christiana Hohenlohe. Budynek zburzono, a na jego miejscu postawiono nowy, tym razem drewniany, który przetrwał do 1964 roku. Ostatecznie został strawiony przez pożar.
Obok pogorzeliska na początku lat 60. ubiegłego wieku powstało dzisiejsze schronisko – Popradská chata. Początkowo, będąc pod opieką Interhotel „Tatry”, dysponowało ono 110 miejscami noclegowymi. Od 1996 roku obiekt znajduje się w prywatnych rękach i prezentuje charakter raczej hotelu górskiego niż schroniska.
Całkowita liczna miejsc noclegowych wynosi 165. W ofercie są pokoje o pięciu różnych standardach, od turystycznych – bez wyposażenia, przeznaczonych dla 6-8 osób, przez wyposażone w łazienkę i TV dla 2-4 osób, po 2- i 4- osobowe apartamenty.
Miejsce to oferuje wiele atrakcji takich jak ścianka wspinaczkowa, pokój słowacki, bar leśny, saunę fińską, beczkę saunową Wellness i pokój dzienny. W schronisku przygotowano wiele udogodnień dla gości z dziećmi. Młodszym turystom nie zabraknie tu różnorodnej rozrywki. Dostępny jest kącik dla dzieci, plac zabaw, a zimą istnieje możliwość wypożyczenia sanek. W schronisku prowadzona jest sprzedaż i wypożyczalnia sprzętu alpinistycznego, sprzedaż bielizny termoaktywnej, gadżetów i upominków. W chacie znajduje się też bufet z drobnymi przekąskami, kantor, przechowalnia nart, taras, stół bilardowy i pingpongowy. Istnieje możliwość organizacji pracowniczych eventów oraz innych imprez towarzyskich. Schronisko oferuje także wycieczki skialpinistyczne prowadzone przez przewodników górskich.
Dalsza podróż --> na Ganek (4 h 30 min)
Wyruszając ze schroniska nad Popradzkim Stawek kierujemy się chwilę czerwonym szlakiem. Po przekroczeniu cieku wodnego czeka nas skręt w prawo. Mijamy tabliczkę informującą, że w ten rejon nie prowadzi znakowana ścieżka. Nie powinniśmy mieć jednak problem z poruszaniem się po właściwej drodze. Przez dłuższy idziemy przez kosodrzewinę dość monotonnym dolnym piętrem Doliny Złomisk. Ciekawe jednak jest, że po drodze mijam niewielki betonowy murek, przy którym ustawiona jest metalowa drabinka. Co jakiś czas poruszamy się po wielkich głazach, dających odczuć się naszym kolanom. W końcu jednak docieramy w górny rejon doliny, a naszym oczom ukazuje się Ganek oraz kilka innych szczytów. Poruszamy się przez pewien czas wzdłuż Zmarzłego Potoku, lecz około 300 metrów przed widocznym Zmarzłym Stawem Mięguszowieckim odbijamy po łagodnym stoku w lewo. Nasza droga powinna prowadzić mniej więcej wzdłuż wpadającego do Zmarzłego Potoku, Rumanowego Potoku. Po krótkim czasie odbijamy jednak w prawo kierując się na skalno-trawiasty taras, wystający z masywu Ganku. Nasza droga prowadzi przez głazowisko, a wyznaczają nas pozostawione przez taterników kopce (które jednak nie tak łatwo w tym miejscu wypatrzyć).
Wbijamy się w żleb znajdujący się mniej więcej u stóp Rumanowej Przełęczy, oddzielającej Żłobisty i Rumanowy Szczyt. Pokonanie go nie jest łatwe – należy trzymać się bardziej ścian żlebu. Dokonujemy następnie trawersu masywu, podążając w lewo bardziej trawiastym rejonem. Powoli odsłania nam się widok na główny wierzchołek Ganku, my zaś kierujemy się prosto na wyraźną Gankową Przełęcz. Teren, który pokonujemy robi się coraz bardziej skalisty, lecz nie powinien sprawiać takich trudności, jak przy poprzednim żlebie. Ten fragment trasy jest jednak trochę kruchy, ale nie brakuje i litej skały.
Po dotarciu na przełęcz robimy skręt w stronę wierzchołka. Tu właśnie jest najtrudniejsza technicznie część trasy. Z pomocą rąk ruszamy w górę. Skała przy samym szczycie jest lita i nie brakuje miejsc, aby pewnie chwycić się rękami. Docieramy na pochyłą płytę, która jest ostatnim technicznym momentem drogi w górę. Po pokonaniu jej teren robi się coraz bardziej poziomy, a my docieramy w końcu na sam wierzchołek, który rozpoznamy po umiejscowionej tam skrzynce z nazwą szczytu oraz ukrytym w środku zeszytem wpisów.
GANEK
Wysokość: 2642 m n.p.m.
Ganek to trójwierzchołkowy szczyt, spośród których najwyższy to Wielki Ganek. Niższymi są Pośredni Ganek i Mały Ganek. Szczyt wznosi się ponad Ciężką Doliną od północnego wschodu, Kaczą Doliną od zachodu i Rumanową Dolinką od południowego wschodu – ściany Ganku opadają do nich pionowo. Na północny zachód od Małego Ganku znajduje się rozległy taras tektoniczny zwany Galerią Gankową, który jest podcięty od strony Doliny Ciężkiej 300-metrową pionową ścianą. Poprowadzone przez nią drogi na szczyt należą do najtrudniejszych w Tatrach (drogi Łapińskiego-Paszuchy i Tadeusza Orłowskiego).
Ganek do schyłku XIX wieku uważany był za niedostępny. Jako pierwsi zdobyli go Władysław Kleczyński, Klimek Bachleda i tragarz Józef Gąsienica w 1895 roku, natomiast zimą – Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka w roku 1910. Podczas zdobywania szczytu zginęło wiele osób, między innymi wybitny wspinacz słowacki Vlado Tatarka czy polski przewodnik Ryszard Patyk.
Dalsza podróż --> powrót tą samą drogą (5 h)
