Wariant 1 - ze stacji Popradské pleso
STACJA POPRADSKE PLESO
Wysokość: 1245 m n.p.m.
Stacja Popradské pleso (Stanica Popradské pleso) to jeden z przystanków kolejki elektrycznej w Tatrach Wysokich na linii Stary Smokowiec − Szczyrbskie Jezioro, której tory biegną równolegle do Drogi Wolności (slow. Cesta Slobody). Popradské pleso to przystanek na żądanie, który znajduje się 15 km od stacji początkowej w Starym Smokowcu. Niebieski szlak prowadzi stąd nad Popradzki Staw, skąd można udać się dalej w górę Doliny Mięguszowieckiej do rozwidlenia ze szlakiem czerwonym na Rysy.
Dalsza podróż --> nad Popradzki Staw (1 h 20 min)
Od peronu stacji idziemy przez chwilę szosą i przechodzimy przez tory. Asfaltowa droga prowadzi obok składu drewna i budynku stacji wód, następnie przez most na rzece Poprad. Szlak zaczyna się łagodnie wznosić, tworząc serpentyny. Wraz z wysokością odsłania się widok na Grań Baszt i Dolinę Mięguszowiecką. Z prawej strony płynie potok Krupa, a z lewej Mięguszowiecki Potok, które łączą się później w rzekę Poprad. Docieramy na Popradzką Polanę, która zarasta lasem i kosodrzewiną. Podążamy dalej aż do węzła szlaków, skąd czeka nas jeszcze 5 minut marszu do schroniska.
Wariant 2 - ze Szczyrbskiego Jeziora
SZCZYRBSKIE JEZIORO
Wysokość: 1315-1385 m n.p.m.
Szczyrbskie Jezior (słow. Štrbské Pleso) to miejscowość położona u samych stóp Tatr Wysokich na Słowacji. Znajduje się na południowym brzegu zbiornika wodnego noszącego taką samą nazwę. Jest ulokowana na wysokości 1315-1385 m n.p.m. Szczyrbskie Jezioro stanowi ważny ośrodek turystyczny. Potwierdza to fakt, że większość miejscowych zabudowań stanowią domy wypoczynkowe i hotele. O każdej porze roku łatwo odnaleźć tu coś dla siebie.
Trzeba również wspomnieć, że z tego miejsca roztacza się niesamowity widok na Niżne Tatry oraz dwie kotliny: Liptowska i Popradzką. Nic dziwnego że do Szczyrbskiego Jeziora o każdej porze roku przyjeżdżają tłumy turystów.
Dzieje Szczyrbskiego Jeziora rozpoczęły się w 1872 r., kiedy to w miejscu dzisiejszej osady, powstała leśniczówka. Już trzy lata później wybudowano tu pierwsze schronisko turystyczne, co miało wpływ na szybki rozwój miejscowości. Wkrótce otrzymała ona status uzdrowiska. Szczyrbskie Jezioro szczyci się również długą tradycją narciarską. Pierwsze kursy odbywały się tu już na przełomie XIX i XX wieku. Znajdują się tu duża skocznia narciarska (K120) oraz normalna K90, na których w 1970 roku rozgrywano Mistrzostwa Świata w Skokach Narciarskich.
Po II wojnie światowej funkcjonujące w słowackiej miejscowości hotele przekształcono w sanatoria. Dodatkowo, w związku z przygotowaniami do narciarskich mistrzostw świata w 1970 roku, postawiono nowe budynki, mające zabezpieczyć zaplecze noclegowe tego wydarzenia. Niezmiennie rozbudowywano również system komunikacji, czego przykładem jest słynna kolej zębata „Elektriczka”. W karty historii miejscowości Szczyrbskie Jezioro w szczególny sposób wpisał się mieszkaniec Gustáv Nedobrý, jeden z założycieli znanego klubu wspinaczkowego „JAMES”, organizator słowackiej turystyki, górskich przewodników i ratowników.
Niewątpliwie największym walorem przyrodniczym miejscowości jest Szczyrbskie Jezioro – drugie co do wielkości w słowackich Tatrach Wysokich. Jezioro to ma 19,8 ha powierzchni, 640 m długości, 600 m szerokości, zaś jego maksymalna głębokość wynosi ok. 20 m. Znajduje się na wysokości 1346 m n.p.m. u stóp Skrajnego Soliska (2093 m n.p.m.). Dookoła tego tatrzańskiego jeziora ciągnie się ścieżka rekreacyjna, przy której usytuowane są drewniane sprzęty do ćwiczeń. Istnieje również możliwość wypożyczalnia łódek przy południowym brzegu stawu.
Rejon miejscowości wiele zyskuje również zimą. Jest szczególnie atrakcyjny dla osób uprawiających sporty zimowe (PARK SNOW Štrbské Pleso). Latem osada stanowi doskonały punkt wypadowy w Tatry Słowackie. Prowadzi stąd wiele ciekawych szlaków dla osób o różnym poziomie zaawansowania (m. in. żółty na Bystrą Ławkę, niebieski do Schroniska na Solisku czy znakowana na czerwono Magistrala Tatrzańska).
Miejscowość jest oddalona o 74,2 km od Zakopanego, dojazd samochodem zajmie stąd ok. 1,30 godz. Żeby dojechać do Szczyrbskiego Jeziora należy kierować się na trasę 537, za miejscowością Belanské Kúpele trzeba ostro skręcić w prawo, nie wjeżdżać na trasę 67. Potem należy kierować się na miejscowości Stary Smokowiec i Tatrzańską Łomnicę, trzymając się trasy 537 aż do celu. Alternatywną metoda dojazdu jest wybór autobusu i elektriczki.
Dalsza podróż --> do schroniska nad Popradzkim Stawem (1 h 45 min)
Początkowo prowadzą nas szlaki żółty i czerwony, które rozdzielają się obok dawnego hotelu Helios. Podążamy czerwonym szlakiem przez las. Na wysokości 1500 m grzbiet przechodzi w obszerny taras, który przecinamy i docieramy do rozdroża na Drygancie. Czerwony szlak wiedzie przez stoki porośnięte lasem urwiskowym: limbami, świerkami i modrzewiami. Przechodzimy przez most na Mięguszowieckim Potoku, za którym ścieżka łagodnie się wznosi i dalej łączy z bitą drogą. Od rozdroża na Drygancie możemy pójść także szlakiem zielonym.
SCHRONISKO NAD POPRADZKIM STAWEM
Wysokość: 1494 m n.p.m.
Schronisko nad Popradzkim Stawem (słow. Popradská Chata), znajduje się nad brzegiem Popradzkiego Stawu w malowniczej Dolinie Mięguszowieckiej w słowackiej części Tatr Wysokich. Stanowi ważny węzeł komunikacyjny. Krzyżują się tu szlaki wychodzące ze Szczyrbskiego Jeziora oraz słynna Magistrala Tatrzańska.
Pierwszy budynek stanął nad brzegiem Popradzkiego Stawu w 1879 roku. Schronisko wzniesione przez Węgierskie Towarzystwo Karpackie (Karpathenverein) nosiło nazwę Majláthova Chata na cześć pomysłodawcy budowy, działacza turystycznego Béli Majlátha. W ciągu pierwszego roku funkcjonowania schronisko spłonęło. Kolejne wybudowane w tym miejscu budynki nieoficjalnie nazywano tą samą nazwą. Pierwszy z nich wzniesiono w 1881 r. Kamienny budynek podzielił los poprzedniego obiektu w 1890 r. Trzecie już z kolei schronisko stanęło nad Popradzkim Stawem w latach 1892–1897. Wzniesione zostało przez ówczesnego właściciela ziemi, Ferencza Máriássego.
W 1897 roku obszar, na którym stało schronisko, przeszedł w ręce Christiana Hohenlohe. Budynek zburzono, a na jego miejscu postawiono nowy, tym razem drewniany, który przetrwał do 1964 roku. Ostatecznie został strawiony przez pożar.
Obok pogorzeliska na początku lat 60. ubiegłego wieku powstało dzisiejsze schronisko – Popradská chata. Początkowo, będąc pod opieką Interhotel „Tatry”, dysponowało ono 110 miejscami noclegowymi. Od 1996 roku obiekt znajduje się w prywatnych rękach i prezentuje charakter raczej hotelu górskiego niż schroniska.
Całkowita liczna miejsc noclegowych wynosi 165. W ofercie są pokoje o pięciu różnych standardach, od turystycznych – bez wyposażenia, przeznaczonych dla 6-8 osób, przez wyposażone w łazienkę i TV dla 2-4 osób, po 2- i 4- osobowe apartamenty. W zależności od rodzaju pokoju za jedną noc zapłacimy tu 17 €, 23 €, 28 €, 30 € lub 40 € od osoby. Dodatkowe łóżko w pokoju to koszt 30% ceny bazowej. Nocleg dla dzieci do 3 roku życia, bez osobnego łóżka, jest darmowy, dla starszych (do 12 roku życia) schronisko oferuje 50% zniżki. Na niższą cenę mogą również liczyć grupy powyżej 15 osób – koszt noclegu jest dla nich obniżony o 10%.
Schronisko posiada restaurację. Koszt śniadania to 5 €, niepełne wyżywienie dla dorosłych 15 €, dla dzieci 6 €, natomiast pełne wyżywienie 20 €, a w przypadku dzieci 8 €. Rezerwacji można dokonać przez formularz internetowy na stronie obiektu. Przy hotelu znajduje się parking płatny 10 € za noc.
Miejsce to oferuje wiele atrakcji takich jak ścianka wspinaczkowa, pokój słowacki, bar leśny, saunę fińską, beczkę saunową Wellness i pokój dzienny. W schronisku przygotowano wiele udogodnień dla gości z dziećmi. Młodszym turystom nie zabraknie tu różnorodnej rozrywki. Dostępny jest kącik dla dzieci, plac zabaw, a zimą istnieje możliwość wypożyczenia sanek. W schronisku prowadzona jest sprzedaż i wypożyczalnia sprzętu alpinistycznego, sprzedaż bielizny termoaktywnej, gadżetów i upominków. W chacie znajduje się też bufet z drobnymi przekąskami, kantor, przechowalnia nart, taras, stół bilardowy i pingpongowy. Istnieje możliwość organizacji pracowniczych eventów oraz innych imprez towarzyskich. Schronisko oferuje także wycieczki skialpinistyczne prowadzone przez przewodników górskich.
Do schroniska nad Popradzkim Stawem można dostać się szlakiem niebieskim spod stacji elektriczki Popradské Pleso (około 1 h) lub czerwonym ( około 1 h 15 min) z miejscowości Štrbské Pleso. Celami dalszej podróży mogą być np. Rysy, Przełęcz pod Osterwą, Koprowy Wierch lub Symboliczny Cmentarz położony nieopodal Popradzkiego Stawu.
Dalsza podróż --> Na Wysoką (1 h 15 min)
Z przełęczy podążamy szerokim grzbietem w górę za kopczykami. Dalej skręcamy ukosem w lewo ku górze. Nasza droga prowadzi piarżystym stokiem do wielkiego, stromego żlebu spadającego z Przełączki w Wysokiej ku Dolince Smoczej. Tym żlebem podążamy do Ławicy, czyli małego tarasu, z którego udajemy się w górę żlebem do miejsca, w którym się rozszerza. Lewą stroną idziemy w górę stromymi płytami i niewielkimi stopniami skalnymi po dość kruchej skale. Następnie czeka nas poziomy trawers w lewo w poprzek długiej płyty. Znajduje się tam długa klamra. Dalej skośnie w lewo półką na grzbiet żebra, którego prawą stroną udajemy się w górę na wierzchołek.
WYSOKA
Wysokość: 2547 m n.p.m
Wysoka to jeden z najwyższych i najpiękniejszych tatrzańskich szczytów. Znajduje się pomiędzy masywami Rysów (oddzielona przełęczą Waga) i Ganku (rozdziela je Rumanowa Przełęcz). Szczyt jest trudno dostępny, a jego urwiste ściany długo zniechęcały taterników. Jako pierwsi zdobyli go w 1874 r. węgierski himalaista Mór Déchy i przewodnicy Ján Ruman Driečny (młodszy) i Martin Spitzkopf, którzy na szczycie wypili szampana i zatknęli węgierską flagę. Wysoką odwiedzili także znani polscy poeci – Adam Asnyk w 1876 r. i Kazimierz Przerwa-Tetmajer w 1877 r. W tym samym roku Towarzystwo Tatrzańskie założyło metalowe klamry na tzw. drodze przez Pazdury, by ułatwić wejście na szczyt. W 1955 r. gospodarze Chaty pod Wagą potajemnie umieścili na szczycie żelazny krzyż upamiętniający ofiary Tatr.
Widok z Wysokiej jest bardzo rozległy. Jak pisał Tytus Chałubiński: „Stąd jednocześnie i grupę Gierlachu i szczególniej Krywania doskonale opatrzysz, nie mówiąc już o zachodnich szczytach. Jeden tylko zarzut można zrobić temu punktowi, że z niego nie widzisz Wysokiej, bo ona istotnie każdej panoramie tatrzańskiej nadaje szczególny wdzięk wykwintnymi swoimi kształty”.
Ścianami Wysokiej prowadzi wiele dróg taternickich. Szczyt nie jest dostępny znakowanym szlakiem.
Dalsza podróż --> przez Przełęcz pod Kogutkiem na Przełęcz Waga
Schodzimy ze szczytu na Ławicę, potem żlebem, a następnie zakosami w dół. Przekraczamy żleb spadający z Przełęczy pod Wysoką i idziemy prawie poziomo wydeptaną drogą przez piarżysto-trawiaste stoki. Podchodzimy żlebem 25 m na Przełączkę pod Kogutkiem. Potem schodzimy z niej kruchą, wąską i stromą rynną, a następnie kierujemy się w dół dość gładkimi płytami (z pomocą klamer). Idziemy zachodem w ścianie Ciężkiego Szczytu, a następnie schodzimy jego północno-zachodnią granią na przełęcz Waga.
SCHRONISKO POD RYSAMI
Wysokość: 2250 m m n.p.m.
Schronisko pod Rysami (słow. Chata pod Rysmi) jest najwyżej położonym schroniskiem w Tatrach. Znajduje się w górnej części Doliny Żabiej Mięguszowieckiej, w słowackich Tatrach Wysokich. Dodatkową atrakcją schroniska jest znajdująca się kilkadziesiąt metrów od budynku usytuowana nad przepaścią kolorowa sławojka. Jedna ze ścian toalety jest przeszklona i stanowi niesamowity punkt widokowy.
W miejscu, gdzie obecnie znajduje się schronisko w latach 1919 i 1926–1929 planowano postawić duży hotel. Poprzestanie na minimalistycznej formie jest zasługą miłośników Tatr, protestujących przeciwko takiemu pomysłowi. Do budowy przystąpiono w 1930 r., zaś sana chata powstała dzięki entuzjastycznemu zaangażowaniu wielu instytucji. Budynek otwarto 16 lipca 1933 r. Rolę pierwszego opiekuna schroniska pełnił Alojz Krupitzer (taternik, narciarz oraz przewodnik górski). Nieco później dzierżawcą został Otakar Štáfl, twórca symbolicznego Cmentarza Ofiar Tatr pod Osterwą. Od 1978 roku schroniskiem zajmuje się niegdysiejszy nosicz, Viktor Beránek.
Do gruntownego remontu chaty przystąpiono w 1978 roku. Budynek zyskał wówczas piętro. Kolejne działania wiązały się z odbudową zniszczeń poczynionych przez często schodzące tu lawiny (ostatnio w 1999 i 2001 roku). Wielokrotnie rozważano przeniesienie schroniska w teren bardziej bezpieczny, poprzestano jednak na wzmocnieniu konstrukcji. Ostatni z remontów ukończono w 2012 r.
Schronisko jest otwarte tylko w sezonie letnim (15.06 – 31.10). Dysponuje 14 łóżkami w sypialni na poddaszu, lecz w razie potrzeby istnieje możliwość noclegu na podłodze. Od niedzieli do czwartku za jedną noc zapłacimy tu 16 €, natomiast w weekendy i święta 24 €. W pobliżu budynku trudno o zasięg telefonii komórkowej, wobec czego obsługa preferuje SMS-y z pytaniami o nocleg – dokonać rezerwacji, należy wysłać taką wiadomość, w treści wpisując termin, liczbę osób oraz imię i nazwisko. Wymagana jest bezzwrotny zadatek w wysokości połowy ceny. Na parterze budynku znajduje się bufet i jadalnia. Koszt śniadania (w formie szwedzkiego stołu) wynosi 5 €, natomiast kolacji 8 €. W schronisku panuje przyjemny klimat, który jest zasługą ludzi nim się opiekujących. Prowadzenie chaty jest dla nich formą życiowej filozofii, stąd doświadczyć tu można prawdziwie wysokogórskiej atmosfery.
Schronisko zaopatrywane jest przez tatrzańskich nosiczy. Każdy, kto chciałby odnaleźć się w tej roli, może wnieść do chaty ładunek o wadze 5 kg, 10 kg lub w niektórych przypadkach 30 kg – do pobrania w specjalnej budce znajdującej się na początku szlaku, przy Popradzkim Stawie. Często chętnych jest tak wielu, że ładunku po prostu nie starcza dla wszystkich. Nagrodą za trud jest herbata z sokiem malinowym, którą turysta-nosicz otrzymuje u celu swojej drogi.
Do schroniska można dotrzeć znakowaną kolorem czerwonym Magistralą Tatrzańską, ze Szczyrbskiego Jeziora obok Popradzkiego Stawu (schronisko), dalej niebieskim szlakiem do rozgałęzienia i następnie szlakiem czerwonym (ok. 3 h 30 min). Od polskiej strony dostaniemy się tam z Morskiego Oka przez Rysy (ok. 3 h 50 min). Schronisko jest dobrą bazą wypadową dla tych, którzy planują wspinaczkę w Dolinie Białej Wody (Ciężka Dolina, Galeria Gankowa, Rysy, a także górne partie Doliny Mięguszowieckiej i Doliny Złomisk).
Dalsza podróż --> nad Popradzki Staw (2 h 10 min)
Czerwony szlak prowadzi nas dnem Kotlinki pod Wagą. Dalej schodzimy po metalowych schodkach. Kolejne progi ubezpieczone są łańcuchami i klamrami, ale skalne przeszkody nie sprawiają większych problemów. Schodzimy zakosami obok okresowego wodospadu, następnie szlak prowadzi po rumowisku, później zaś wśród kosówki. Kolejne zakosy prowadzą nas do Żabiego Potoku. Przekraczamy go i mijamy Hińczową Wantę. Docieramy do rozwidlenia i kierujemy się niebieskim szlakiem w stronę schroniska nad Popradzkim Stawem.
Dalsza podróż --> do stacji Popradské pleso lub Szczyrbskiego Jeziora jak na początku.
