Wyróżniamy dwa rodzaje asekuracji w zależności od potrzeb: asekurację dolną i górną. Asekuracja dolna jest to asekuracja, w której jeden ze wspinaczy prowadzi. W takiej sytuacji prowadzący ciągnie za sobą linę, którą podczas zdobywania kolejnych metrów drogi wpina w punkty asekuracyjne. Kiedy wychodzi ponad wpinkę (czyli ostatnie wpięcie liny w punkt asekuracyjny), jego partner na dole musi podawać linę i jednocześnie być na tyle uważny, aby podczas ewentualnego lotu prowadzącego szybko ją wybrać.

Dla początkujących zespołów doskonałym sposobem jest natomiast asekuracja górna – w środowisku nazwana asekuracją „na wędkę". Lina w takiej sytuacji przepuszczona jest przez stanowisko na końcu drogi. W takiej sytuacji mamy do czynienia z dużym komfortem psychicznym, związanym ze znacznym w porównaniu z prowadzeniem skróceniem lotów.

Asekurujący musi koniecznie pamiętać o kilku podstawowych zasadach: linę należy obejmować zawsze wszystkimi palcami, nie wolno dopuścić do jej puszczenia – wybieramy linę systemem przełożenia rąk.

Podczas asekuracji niezwykle istotna jest komunikacja między partnerami. Do podstawowych komend zaliczamy: „blok” – komenda wspinającego się i „masz blok” – odpowiedź asekurującego. Oznacza to wybranie liny przez asekurującego i zaciśnięcie w przyrządzie, dzięki czemu partner znajdujący się na drodze może bezpiecznie usiąść w powietrzu. Jeżeli wspinający się chce kontynuować wspinaczkę, komunikuje się z asekurującym, mówiąc „idę dalej” – asekurujący zwalnia blok. Kolejna komenda to „dół” – po niej asekurujący zwalnia linę z przyrządu i poprzez przekładanie rąk pod przyrządem opuszcza partnera.

Komunikacja i wzajemne zaufanie partnerów do siebie jest koniecznym elementem stanowiącym o bezpieczeństwie zespołu.