Najpierw należy zastanowić się, skąd w ogóle pomysł oznaczania ścieżek farbą? Od momentu powstania Towarzystwa Tatrzańskiego w 1874 roku początkowo nie czyniono znakowań, a wielu znawców gór było wówczas przeciwnych oznaczaniu górskich dróg. Turyści wędrujący po Tatrach ze względu na problemy z orientacją nie mogli samodzielnie dokonywać znaczących osiągnięć, co przyczyniło się to rozkwitu branży przewodnickiej. Węgrzy i Słowacy zaczęli jednak oznaczać drogi farbą i dzięki temu dostrzeżono zalety trasowania ścieżek. Wpłynęło to znacznie na wzrost ruchu turystycznego.

Jako pierwszy znakowania szlaku w polskich Tatrach podjął się Walery Eljasz-Radzikowski, krakowski malarz i znawca gór. W 1887 roku, przy współpracy z z Towarzystwem Tatrzańskim, które dostarczyło mu farby i tragarza, wyruszył z Jaszczurówki przez Polanę Waksmundzką do schroniska w Starej Roztoce. Oznaczał szlak czerwonymi znakami. Wówczas przez Roztokę przebiegała ścieżka do Morskiego Oka, która zupełnie nie pokrywa się z obecną. Dzięki temu turyści uzyskali łatwy dostęp do jeziora, nad którym stało już schronisko.