Jesień. Dni stają się coraz krótsze, poranki mgliste. Burze pomału odpuszczają sobie wizyty w Tatrach, tak samo jak turyści, których liczba pod koniec wakacji znacznie spada. Tatrzańska natura przygotowuje się do zimowego odpoczynku. Jednak zanim zbocza pokryje warstwa śniegu, w słoneczne dni możemy podziwiać całą gamę jesiennych kolorów.

Wraz z końcem lata sit skucina przybiera kolor żółty, potem jasnordzawy, by w końcu ozdobić tatrzańskie zbocza brunatnordzawą („czerwoną”) barwą. Co ciekawe, to właśnie od koloru skuciny wzięły swoją nazwę Czerwone Wierchy, których zbocza są gęsto porośnięte tą właśnie rośliną.

Sit skucina należy do rodziny sitowatych. Turyści bardzo często mylą go ze zwykłą trawą ze względu na podobny wygląd. Liście skuciny szydlasto zwijają się w rynienkę, a kwiaty, tak jak u traw, są niezbyt pokaźne. Oprócz Tatr (licznie np. na Czerwonych Wierchach i Ornaku) w Polsce sit skucina występuje również na Babiej Górze i w Sudetach.

Roślina ta tworzy obszerne i gęste łany w piętrze hal, na podłożu granitowym. W Tatrach występuje na wysokości 1200-2600 m n.p.m. Porasta kępami wolne miejsca pomiędzy kosówką, a także panoszy się na skałach w postaci pojedynczych kęp. Sit skucina jest bardzo odporny na surowe warunki tatrzańskie, takie jak silny wiatr, znaczna ekspozycja na promienie słoneczne, mróz czy wydeptywanie przez turystów. System korzeniowy situ skuciny pełni istotną rolę – stabilizuje glebę na stromych stokach, zabezpieczając je przed erozją.

Sit drugi człon nazwy zawdzięcza swoim kwiatom, tworzącym drobne, brunatne skupienia, otoczone „podsadkami” imitującymi trawokształtne listki, które przypominają wąsy lub szczecinę. Stąd góralska nazwa – skucina. Łodyga situ osiąga wysokość 10–30 cm. Jest bezlistna, dopiero u góry, pod kwiatostanem, posiada nieliczne małe, szydlaste podsadki. 

Wybierając się jesienną porą w Tatry, warto zwrócić uwagę na tę roślinę: wszak jest ona prawdziwą ozdobą i charakterystycznym znakiem tej pory roku.