Minimalna deniwelacja względna (MDW), czyli wybitność szczytów, pozwala określić, na ile dany szczyt wyróżnia się z otoczenia. Wybitność definiuje się jako różnicę wysokości między danym szczytem i najniższą okalającą go warstwicą, która nie obejmuje żadnego wyższego szczytu. Wysokość tej warstwicy określa wysokość przełęczy (zwanej kluczową) oddzielającej dany szczyt od wyższego, kolejnego szczytu na grzbiecie. Spośród przełęczy oddzielających dany szczyt od wyższych sąsiadów przełęczą kluczową jest przełęcz najwyższa. Wybitność szczytu to inaczej jego wysokość względna nad przełęczą kluczową. Przyjęto, że tatrzańskie szczyty o MDW > 100 m uznawane są za wybitne.
Najbardziej wybitny szczyt w polskich Tatrach to Kominiarski Wierch (1829 m), górujący nad Doliną Chochołowską: od masywu Bystrej oddziela go głęboka Przełęcz Iwanicka, zatem jego wybitność wynosi 370 m. W następnej kolejności na liście najwybitniejszych szczytów po polskiej stronie Tatr znajdziemy Świnicę (2301 m, wybitność 351 m) i potem Krzesanicę (2122 m, wybitność 323 m). Polski wierzchołek Rysów, biorąc pod uwagę sąsiedztwo słowackiego, nie ma prawie żadnej wybitności, gdyż oba szczyty oddziela płytka, ale wyraźna przełączka.
Na liście najwybitniejszych szczytów Polski najwyższy wynik uzyskała karkonoska Śnieżka oraz Babia Góra, którą od wyższych Tatr oddziela obniżenie Podhala. Wysoko na tej liście lokują się izolowane masywy Beskidu Wyspowego: Luboń Wielki a nawet niższy Lubogoszcz. Co ciekawe - znacznie wyżej niż szczyty w naszej części Tatr!
