Starorobociański Wierch to najwyższy szczyt polskiej części Tatr Zachodnich i jeden z najwyższych, wliczając w to także Słowację. Potężna góra znajduje się na głównej grani Tatr (mniej więcej w połowie jej długości). Dzięki temu widoki mogą zaprzeć dech w piersiach. Starorobociański Wiech wznosi się nad trzema dolinami: Starorobociańską, Gaborową i Zadnią Raczkowa. W tamtym kierunku z wierzchołka odchodzi niedługa, ale bardzo charakterystyczna grań, która wbija się klinem pomiędzy dwie doliny. Dlatego właśnie Słowacy nazywają Starorobociański Wierch „Klinem”. Polska nazwa pochodzi natomiast od starych szybów kopalnianych, znajdujących się poniżej wierzchołka. Były one eksploatowane już w XVI w. Potem, gdy zaprzestano wydobycia, wyrobiska zaczęto nazywać „Starą Robotą”. Sama góra znajduje się pomiędzy Kończystym Wierchem a masywem Bystrej. W kierunku zachodnim  grań poszarpana jest charakterystycznym rowem grzbietowym. Z drugiej strony zaś, od Gaborowej Przełęczy Wyżniej, podejście wiedzie na skraju 500-metrowej przepaści, groźnie opadającej w stronę Doliny Starorobociańskiej. Mimo że ścieżka jest tu szeroka, należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza przy niekorzystnych warunkach pogodowych. Zimą zboczami Starorobociańskiego Wierchu schodzą spore lawiny. Jak opowiadają górale, gdzieś nieopodal wierzchołka tej pięknej góry ukryte są zbójnickie skarby, o których istnieniu mówił m.in. słynny zakopiański gawędziarz – Jan Krzeptowski „Sabała”.

Szlaki ze Starorobociańskiego Wierchu

Szlak czerwony na Kończysty Wierch (45 min)   
Szlak czerwony na Gaborową Przełęcz Wyżnią (40 min)