UWAGA! MIEJSCE NIEDOSTĘPNE ZNAKOWANYM SZLAKIEM!

Dla przeciętnego turysty Cubryna to tylko jeden z wielu szczytów w okolicy Morskiego Oka, przyćmiony nieco sławą sąsiednich Rysów, Mnicha czy Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Czym innym jest jednak Cubryna dla taterników, a także geografów i geologów. Ci pierwsi z reguły bardzo cenią sobie drogi prowadzące na jej szczyt. Zgodnie z przepisami TPN-u można wspinać się tu legalnie (po dokonaniu rejestracji wyjścia taternickiego na stronie parku narodowego), co powoduje duży ruch  (choć nie taki, jak np. na Mnichu). Z geograficznego punktu widzenia Cubryna jest miejscem szczególnym. Na wierzchołku znajduje się bowiem punkt graniczny, wspólny dla trzech potężnych krain: Podhala, Liptowa i Spiszu. Także w tym miejscu, od głównej grani Tatr, odchodzi, długa i mocno kręta, główna grań odnogi Krywania, która 10 km dalej kończy się właśnie narodową górą Słowaków. W dużej mierze tą właśnie granią przebiega także Europejski Dział Wodny (dzieli zlewiska Morza Bałtyckiego oraz Morza Czarnego). Na główniej grani sąsiednimi szczytami są Zadni Mnich – od zachodu i Mięguszowiecki Szczyt Wielki – od przeciwnej strony. W kierunku północno-wschodnim odchodzi także krótka grań, zakończona Turnią Zwornikową. Stoki Cubryny opadają do: Doliny Rybiego Potoku (po polskiej stronie), Doliny Mięguszowieckiej i Doliny Ciemnosmreczyńskiej (na Słowacji). Wierzchołek góry jest mocno postrzępiony i stąd właśnie wzięła się jej nazwa, która w oczywisty sposób nawiązuje do słowa „czupryna”. Dzięki wysokości 2376 m n.p.m. Cubryna zajmuje 7. miejsce na liście najwyższych szczytów w naszym kraju. Nie istnieje żadna znakowana ścieżka na szczyt.